Úr einu í annað.

Í dag er skemmstur sólargangur og því tekur daginn að lengja frá og með morgunskímunni í fyrramálið.

Vonandi boðar nýárssólin betri tíma og meiri bjartsýni hjá okkur.

Ég hef lengi verið á þeirri skoðun að Seyðfirðingar þrái sólina meira en aðrir,  því að við sjáum ekki til sólar fyrr en 18. febrúar.  Á sumrin er hér mjög oft ótrúlega gott veður, en gallinn við það er hins vegar sá að sólar nýtur ekki á kvöldin, vegna hinna háu fjalla sem skýla okkur.  Það er trúlega þess vegna sem við viljum flýta klukkunni.  Þá getum við setið í síðdegissól að afloknum vinnudegi.

Undanfarið hefur verið skítaveður hér eystra og um helgina nokkuð eignatjón vegna foks á Seyðisfirði.  Nú kófar á heiðinni og er varhugavert að vera þar á ferli,  og raunar var árekstur þar, eingöngu vegna kófs á hinni illviðrasömu Fjarðarheiði.  Maður þakkar guði fyrir að slys á fólki urðu ekki mikil að þessu sinni.

En ekki dugar að rella um erfiðar samgöngur, heldur horfa á það jákvæða.  Nú eru að koma jól og vonandi finna sem flestir frið í sálu sinni og gleðjast yfir ljúfum stundum með sínum nánustu.

Að mörgu er að huga við jólaundirbúninginn og margir fara í búðir að leita fanga.  Verður manni ósjálfrátt hugsað til þeirra félaga Georgs og Ólafs Ragnars í því sambandi.  Eða þannig?