Hefur kvótakerfið gengið sér til húðar?

 

Kvótakerfið er að sumu leyti gallagripur. Kosturinn við kerfið er að þeir sem skapa sér mest verðmæti úr aflanum geta helst keypt til sín kvóta. Hins vegar vantar í kerfið það hvetji til að vernda hrygningarstöðvar og svo er það snurvoðin. Hún er búin að eyðileggja svæði á hafsbotninum, þar sem fiskurinn var í friði á grunnslóð. Hún sléttir líka hafsbotninn.

Kannski er það ástæðan fyrir síminnkandi afla í tíð kvótakerfisins?

Smábátaveiðar eru mun umhverfisvænni en veiðar á stórum skipum. Þær menga minna, eyða minni orku, fara vel með hafið. Það gleymist stundum að hafið og hafsbotninn og lífríkið er hluti af náttúru okkar. Föðurland okkar hálft er hafið.

Rétturinn til að veiða sér til matar- og til tekjuöflunar hefur fylgt sjávarjörðum og sjávarbyggðum í aldir.  Samtök sjávarbyggða hafa barist fyrir endurheimt þessara réttinda og mér sýnist að þau hafi nokkuð góðan málstað.

Trúlega er réttlátt,  sanngjarnt og skynsamlegt að gera veg smábátaveiða meiri þjóðinni til hagsbóta.